Toetsing en beoordeling: verschil tussen versies

Versie van 24 jan 2018 om 10:33

Toetsprogramma HOVUmc

De huisartsopleiding van VUmc leidt artsen op tot vakbekwame, competente huisartsen. Ze moet in staat zijn om het niveau van functioneren van de aios te toetsen. Toetsen is daarom één van de speerpunten van de opleiding en dat geldt in hoge mate voor alle acht huisartsopleidingen in Nederland. Dat impliceert dat we over instrumenten beschikken om te toetsen of dat gelukt is.

De leidraad voor de toetsing is het Competentieprofiel van de huisarts. De aios maakt zich tijdens de opleiding de competenties eigen, mede aan de hand van de in het Landelijk Opleidingsplan 2016 genoemde opleidingsthema’s en kenmerkende beroepsactiviteiten (KBA’s).

De huisartsopleiding heeft gekozen voor een programmatisch toetsbeleid. Hierbij wordt gekeken naar het geheel van toetsen, observaties en feedback en niet naar de afzonderlijke toetsen als een examen op zich. Programmatisch toetsen heeft als doel om enerzijds het leren van de aios te stimuleren en anderzijds de besluitvorming over de voortgang te optimaliseren.

Educatieve en selectieve toetsing zien we niet als gescheiden, elkaar uitsluitende vormen van beoordeling. Ze liggen in elkaars verlengde. Toetsing vindt plaats op kennis en vaardigheid, en vooral op het feitelijk handelen van de aios in de praktijk.

Regelmatige educatieve toetsen en feedback vormen de bouwstenen voor de overall beoordeling van de aios. Hierop worden de (selectieve) voortgangsbeslissingen gebaseerd. De toetsing in de huisartsopleiding is bindend vastgelegd in het hoofdstuk [Protocol Toetsing en Beoordeling in de Huisartsopleiding van:

Het voorliggende Toetsprogramma HOVUmc is de lokale uitwerking hiervan en is geldig voor aios die de opleiding gestart zijn na 1 januari 2017.

Voor de aios die vóór 1 januari 2017 met de opleiding zijn gestart geldt het Protocol Toetsing en Beoordeling in de Huisartsopleiding 2011, het Landelijk Toetsplan 2011 en het Toetsprogramma 2013.

Lerenden hebben weinig profijt van alleen cijfermatige feedback: feedback dient daarom bij voorkeur narratief en veelzeggend te zijn, met voldoende specificiteit. De effectiviteit van feedback neemt toe als dit gerelateerd wordt aan een professionele standaard. Feedback richt zich op observeerbaar gedrag. Feedback op persoonskenmerken, met name die aspecten die relatief onveranderbaar zijn, is zelden effectief .

Omdat de invulling van de huisartsopleiding vooral steunt op de leerervaringen die de aios in de opleidingspraktijk mee maakt, start daar ook de selectie van die prestaties die voor beoordeling in aanmerking komen. Wij vragen aan de aios een zorgvuldige selectie te maken van de prestaties die zij ter beoordeling voorleggen. Aan de beoordelaars (opleiders en docenten, maar soms ook ‘peers’) vragen we om deze selectie te wegen: zijn de prestaties inderdaad veelzeggend? Zijn ze representatief voor de fase van opleiding? Wat zeggen ze over het niveau van ontwikkeling?

Het stellen van deze vragen (en het beantwoorden ervan) leidt tot een relevante selectie van betekenisvolle prestaties én bevordert een heldere communicatie over de voorwaarden waaraan aios moeten voldoen om een voldoende beoordeling te krijgen.

Harry Schleypen, Adjunct Hoofd Huisartsopleiding VUmc